Welkom aan iedereen die Frans en/of zijn werken kent. Wees alsjeblieft vrij om berichten of reacties te plaatsen die over Frans gaan, zoals herinneringen, anekdotes, foto’s en dergelijke. Ze mogen, inclusief eventuele afbeeldingen, ook gestuurd worden naar heptalogos@gmail.com. Ik zal ze dan voor je plaatsen.
De berichten op deze home-pagina staan op volgorde van plaatsing, de nieuwste bovenaan. Ze zijn ook allemaal te vinden in het menu bovenaan de pagina, dat is bedoeld voor betere overzichten van de werken, waarop je soms meermaals kunt doorklikken.
De Irving S. Gilmore Music Library in New Haven, Connecticut (zo’n 100 km. van New York City), bewaart vanaf 10 september 2019 ‘de Horowitz’ van Frans. De bibliotheek bevat geluid, beeld en papieren materiaal gerelateerd aan muziek en is onderdeel van de befaamde Sterling Memorial Library van Yale University.
De buste staat in een kast van de service of circulation desk van de muziekbibliotheek, die ligt aan het ‘hoofdkruispunt’ voor de bieb. Dat betekent dat er elke dag veel mensen langskomen. Op ongeveer 1 mijl vanaf daar ligt het Horowitz materiaal opgeslagen, wat dus in feite dé Horowitz-bibliotheek is. Hieronder zie je een foto van de circulation balie met daarachter de kast.
In de kast staan ook bustes van Rachmaninoff (links), Virgil Thomson en Charles Ives (rechts), waarvan ook archieven zijn aangelegd.
Rachmaninoff
Hieraan is Horowitz toegevoegd, naast een nieuwe Horowitz cd-set en een Horowitz video-set.
De muziekbibliotheek is 20 jaar geleden gebouwd in een van de twee binnentuinen van het Sterling Memorial en bevat drie etages.
Sterling Memorial is een iconisch gebouw uit de jaren 30 van de vorige eeuw, op de Yale campus, tussen York, High en Wall Street:
Het interieur doet daar niet voor onder:
Andersom:
De directeur van de Gilmore Music Library heeft de volgende dankbetuiging geschreven:
Het heeft enorm lang geduurd, maar de buste van Horowitz, die is bestemd om ergens op een publieke plek te ‘exposeren’, is eindelijk klaar. Inmiddels alweer even (een jaar), maar de volgende stap was het vinden van de beste plek. Het maken duurde erg lang, omdat de bronsgieter (gelukkig) erg perfectionistisch is, en verschillende koppen heeft gemaakt, waarover hij steeds niet helemaal tevreden was. Ondertussen moest hij ook nog zijn werkplaats verhuizen en waren er waarschijnlijk klanten die meer haast hadden. Want die heb ik niet. Wat is er tijdlozer dan een Horowitz van Frans Giebels? Belangrijkste voor mij is dat wij nog leven om het mee te maken. 😉 Overigens beschouw ik de bronsgieter ook als een kunstenaar, en die wil ik vooral niet pushen.
Eerst maar even een foto van het exemplaar:
Gemaakt om tentoon te stellen en daarbij zowel Vladimir als Frans te vieren.
De enige imperfectie is wat mij betreft de 0,5 graden scheve stand van de camera, en het ontbreken van de dubbele strik op rechts (aan de bovenkant). Je moet het waarschijnlijk weten om het te zien. Gelukkig is dat de enige beschadiging aan het origineel.
Mijn eerste idee van een geschikte publieke plek was het voormalige Sweelinck Conservatorium in Amsterdam, zie dit bericht over de achtergrond daarvan. Echter zit in dat gebouw nu het Conservatorium Hotel, terwijl het huidige conservatorium elders is gehuisvest. Welke zou (het beste) passen? En op welke plek? Ook heb ik deze locatie overwogen. De eigenaar mailde mij in 2015 n.a.v. de aankoop en verkoop van een Erard concertvleugel waar Frans bij betrokken was, en waarover de huidige eigenaar meer informatie wilde. De restaurateur moest net, zomaar ineens, aan Frans denken, toen hij dat telefoontje kreeg. Hij zocht op internet en kwam op deze site terecht. Ik zie nu dat hij naar Enkhuizen is verhuisd. Dan had ik de Keizersgracht toch fijner gevonden.
Ik heb gezocht naar familie van Horowitz en kwam bij Wanda Toscanini Horowitz terecht. Op Wikipedia vond ik het volgende: “Following Horowitz’s death in 1989, Wanda bought a 200-year-old farm house that she named “Pinci’s Acres” (Pinci was Wanda’s nickname for Horowitz) in Ashley Falls, Massachusetts, and stocked it with American antiques and Horowitz memorabilia.” In 2016 mailde ik die gemeente en kreeg ik de volgende reactie: “I’m not sure what happened to her antiques. One article lists some papers given to the New York Public Library. You may want to contact them.” Die ik vorige maand maar eens heb gemaild. De curator reageerde dankbaar en vond het een “beautiful object”, maar vroeg zich ook af ik Yale University nog niet had geprobeerd (zo niet, dan had hij zeker interesse). Enfin, zojuist gedaan.
Meestal meld ik pas iets als het klaar is, maar het duurt toch altijd langer dan verwacht, en de weg ernaar toe is vaak mooier dan de min of meer statische situatie waar we het zogenaamd voor doen. Er is op zich niks statisch aan kunst- en muziekliefhebbers die zich gaan verwonderen en laven aan de kop die beter lijkt op Horowitz dan de man zelf ooit deed, maar voor mij staat het ding straks gewoon ergens, en kan ik die plek hooguit toevoegen aan mijn reislijst. Maar laat ik de drie man en een paardenkop, of hoe het mag heten, dan in elk geval een stukje meenemen op deze reis. Bij dezen, we zijn nog steeds onderweg!
Onlangs vertelde Chris dat Frans een in memoriam site heeft. Met veel plezier heb ik deze prachtige site bezocht. Ik wil je hiervoor bedanken, hij zou er trots op zijn.
Frans was mijn buurman en een goede vriend. We hebben veel boeiende conversaties gehad.
Ik heb nog wat foto’s gezocht. Ze zijn in de Crossroads getrokken door Michel Verlinden. Ik hoop dat je ze kan gebruiken.
Het is ondertussen al meer dan twee jaar geleden dat Frans kwam te overlijden en bijna twee jaar dat in Den Billenkletser aan de Hoogstraat in Antwerpen een kleine reunie plaatsvond ter zijner nagedachtenis. Heel vaak betrappen wij er ons op nog over Frans te spreken, hoewel wij hem toch maar goed drie en een half jaar hebben gekend. Ook “zijn” website, door u bestuurd, vereren we regelmatig nog met een bezoekje. Verrassend maar vooral tof dat er nog steeds nieuwe “herinneringen” bijkomen. Frans is dus nog niet vergeten en zo hoort het ook…
Waarom nu dit mailtje?
Lezende (op de website) over wat zowat de laatste “hobby” was van Frans, namelijk het maken van schoenen, schoot het me te binnen dat de merknaam “Felix” die hij zijn creaties gaf, aan de toog van café AMI aan de St. Katelijnevest in Antwerpen is “geboren”. Frans werkte in die tijd in het Felix-Pakhuis in Antwerpen in het kader van een tewerkstellingsproject voor twee jaar. Wars van gezag (wat niet negatief bedoeld is) botste hij er al vrij snel met zijn “oversten” zodat hij overgeplaatst werd naar de Politie aan de Oudaen waar hij wel zijn draai vond in een anti-diefstal project voor fietsen. Met de “bazen” daar werden zelfs vriendschapsbanden gesmeed.
Terug naar het Felix-Pakhuis. De korte periode dat hij er werkte werd hij in den AMI meestal aangesproken als “Felix”, een naam die bleef hangen ook nadat hij al lang uit dat museum weg was. Toen een label moest gekozen worden voor de prachtige schoenen die hij maakte werd, na overleg, dan ook gekozen voor “Felix”, meteen ook een verwijzing naar het “geluk”-zalig gevoel dat die schoenen garandeerden voor diegenen die ze droegen….
Tot zolang zijn ziekte en de behandeling ervan het hem toelieten is Frans den AMI, waar hij intussen enkele vrienden had bijgewonnen, blijven frequenteren. Enkelen onder hen zorgden er na zijn dood ondermeer voor dat zijn poezen een nieuwe thuis vonden…
Groetjes.
Germaine Vulners (uitbaatster van cafe AMI tot 9 augustus 2013) en Jos Stevens.
Een emotionele schok bij het vernemen dat Frans is overleden. Wij waren collega’s in de tandtechniek en werkten samen bij Tandtechnisch Laboratorium Appelhof in Deventer. Ook buiten het werk hadden wij contact. Frans was toen al een begenadigd schilder en was op divers vlakken erg creatief. Na de geboorte van onze eerste dochter heeft Frans een tekening van haar gemaakt en een jaar later in 1973 een portret van mij. Dit gebeurde in de middagpause bij mij thuis, “even snel een schets, stelt niets voor”. Voor mijn vrouw en mij was dit als een wonder. Het portret heb ik nog steeds in mijn bezit en kijk er nog dagelijks naar.
Toen Frans naar Amsterdam vertrok verwaterde het contact. Kort na het overlijden van mijn vrouw in 2009 zocht ik met Frans via Facebook contact. Wij spraken over de dingen die in ons leven plaats hadden gevonden. Het contact was heel openhartig en emotioneel. Beiden hadden wij het nodige meegemaakt wat ons maakte tot de mens die wij nu zijn. Ik was erg blij met het hernieuwde contact met Frans en merkte dat dat wederzijds was.Helaas was het een kort durend contact. Het laatste bericht dat ik van Frans ontving was dat hij zich van Facebook ging verwijderen en hoopte dat hij mij geen pijn had gedaan met zijn openhartigheid. Ik heb later diverse keren geprobeerd contact met hem te krijgen om juist het tegenovergestelde aan te geven. Het contact had voor mij erg veel waarde. Vanavond was ik weer aan het zoeken tot ik dit bericht las.
Sommige mensen verdwijnen uit je leven maar nooit uit je herinneringen. Frans was zeker een van die mensen die het verdienen om niet vergeten te worden.
P.S. De bijgevoegde foto van de tekening is niet in een optimale conditie. Hij is op spaanplaat gelijmd, door de jaren heen heeft de lijm de nodige vlekken achtergelaten. Maar ondanks dat blijft het voor mij een bijzonder geschenk dat ik koester.
In dit steriele huis,
met zoveel meer
dan een paar
mankemente mensen,
schuifel ik,
alleen en traag,
voor de vierde maal vandaag,
naar het glazen kot
beneden.
Heerlijk onverstandig even,
voor een sigaretje,
en een slok azijn,
iets dat witte wijn moet zijn.
Waarom?
Even terug,
uit dit steriele huis,
tussen merels symfonie
en ook wat mager groen,
het gevoel te voelen van:
even terug,
weer wat normaal te zijn.
