Een emotionele schok bij het vernemen dat Frans is overleden. Wij waren collega’s in de tandtechniek en werkten samen bij Tandtechnisch Laboratorium Appelhof in Deventer. Ook buiten het werk hadden wij contact. Frans was toen al een begenadigd schilder en was op divers vlakken erg creatief. Na de geboorte van onze eerste dochter heeft Frans een tekening van haar gemaakt en een jaar later in 1973 een portret van mij. Dit gebeurde in de middagpause bij mij thuis, “even snel een schets, stelt niets voor”. Voor mijn vrouw en mij was dit als een wonder. Het portret heb ik nog steeds in mijn bezit en kijk er nog dagelijks naar.
Toen Frans naar Amsterdam vertrok verwaterde het contact. Kort na het overlijden van mijn vrouw in 2009 zocht ik met Frans via Facebook contact. Wij spraken over de dingen die in ons leven plaats hadden gevonden. Het contact was heel openhartig en emotioneel. Beiden hadden wij het nodige meegemaakt wat ons maakte tot de mens die wij nu zijn. Ik was erg blij met het hernieuwde contact met Frans en merkte dat dat wederzijds was.Helaas was het een kort durend contact. Het laatste bericht dat ik van Frans ontving was dat hij zich van Facebook ging verwijderen en hoopte dat hij mij geen pijn had gedaan met zijn openhartigheid. Ik heb later diverse keren geprobeerd contact met hem te krijgen om juist het tegenovergestelde aan te geven. Het contact had voor mij erg veel waarde. Vanavond was ik weer aan het zoeken tot ik dit bericht las.
Sommige mensen verdwijnen uit je leven maar nooit uit je herinneringen. Frans was zeker een van die mensen die het verdienen om niet vergeten te worden.
Vriendelijke groet,
Harry Koel.
P.S. De bijgevoegde foto van de tekening is niet in een optimale conditie. Hij is op spaanplaat gelijmd, door de jaren heen heeft de lijm de nodige vlekken achtergelaten. Maar ondanks dat blijft het voor mij een bijzonder geschenk dat ik koester.