Gespeelde koelte.

Binnen bij jou
moet de glimlach
zijn sporen
verdiend hebben,
toen ik laatst, verwoed,
de muur rond jou trachtte
af te breken;
zo sterk zelfs,
dat mij uiteindelijk
diezelfde lach omarmde
en mij bekleedde
met genot, verzot op jouw
duidelijk gespeelde koelte,
die zich verried
vanuit de warmte
in jouw ogen.

Vanuit de begeerte
om te geven,
de deken van
je af te nemen,
het mijnenveld
rondom jou
te zuiveren en
een weg te openen
naar jou
bestaande warmte,
verborgen in de
bunker van jouw
diep gelegen zonnevlecht.

F.M.G. ’99  (Cis)